Reminiscin'

Thuis. Je kamertje waar niet in geleefd is de voorbij maanden. De computer met het toetsenbord waar je nog kruimels van augustus tussen de toetsen vindt. Het bed met de matras in kuilvorm. De afgeleefde matjes van Donald Duck en Goofy. Soms waan je jezelf in een kamer van een 6-jarige. Tot je naar de muur kijkt en een schaarsgeklede Pamela Anderson zwoel naar je ziet kijken. Een relict uit de vroege puberjaren. Je was 12 en kreeg nog erecties van vrouwen in badpak. 399fr. was betaalbaar voor een postertje van de blonde bom, toen nog hepatitisvrij. Je twijfelde of masturberen schadelijk was voor je gezondheid. Je surfte (lees kroop) op het internet tegen 33.6Kbps op zoek naar het antwoord. So '90s.

Meerhout was nog het epicentrum van je activiteiten, vooral dan die in je vrije tijd. Je voetbalde nog met plezier en overtuiging, het "speeltuintje" was nog geen poepweide en je collectie flippo's was heilig. Nostalgie voor de lezer bekend met deze rage: http://nl.wikipedia.org/wiki/Flippo

De tijden zijn veranderd. Buiten je kamer, welke nog steeds die kinderlijke onschuld uitstraalt, is ongeveer al de rest veranderd.

Meerhout is niet langer het bruisend uitgaanscentrum zoals jij dat zag in je puberjaren. De Zittaartse parochiezaal is niet langer de boenkende danstempel waar je alle weken jezelf kwam volgieten met bier op zoek naar een onschuldig tongzoentje hier en daar. Met de jaren stel je vast dat de parochiezaal nooit een danstempel was, maar meer een schrale vertoning van parochiale marginaliteit. De krakende muziekinstallatie die de trommelvlies pijnigde, vechtpartijen tussen exploderende testosteronbommen, om maar te zwijgen over de DJ die Bryan Adams' summer of 69 voor de 75 x 10³ keer speelt bij gebrek aan nieuw materiaal. Voor menig lezer komt het waarschijnlijk wel bekend voor. We hebben er ooit allemaal wel eens tussengestaan.

Na dat de helft van je team vervangen werd door een 6-tal vrouwen, keerde ik ook het beoefenen van de voetbalsport de rug toe. De individuele klasse was immers niet aanwezig, het algemene niveau lamentabel. Spelen met 6 vrouwen in een herenploeg en daardoor buiten staan wachten wanneer de dames hun toilet maken na de wedstrijd was een beschamende episode uit m'n prille sportieve leven.

Het speeltuintje op het einde van de straat is ondertussen ook omgetoverd tot een wildernis. De open plek met wat wilde natuur, eens synoniem zijnde met jeugd en plezier wordt nu enkel nog gefrequenteerd door honden en drugsdealers. Beide met ongeveer hetzelfde doel.

Nu je al die drastische wijzigingen ondergaan hebt, kan je je de vraag stellen wat die tijd volgens jou betekende. Laat ons zeggen dat de puberjaren een ervaring waren, cruciaal en noodzakelijk, maar zeker niet een periode waar je zou willen inblijven de rest van je leven. Je fysieke maar ook mentale onzekerheid, je eerste stuntelig contact met het andere geslacht en natuurlijk de relatie met de ouders die op de proef gesteld wordt. Dat allemaal opnieuw? Nee, bedankt. Vandaag, 21 lentes jong, heeft je leven meer betekenis en inhoud. Je hebt van alle grote geneugtes des levens al wel eens geproefd en je hebt de balans opgemaakt. Je horizon op de wereld is exponentieel verbreed.

Kevin

Dream

http://www.un.org/Depts/OHRM/sds/internsh/index.htm

Kevin

Kevin en het Existentieel Vacuüm

In 2007 ga ik:

Er door zijn in eerste zit.
Een reisje naar de VS ondernemen.
Sparen. (paradox?)
Mezelf meer engageren in het verenigingsleven.
Minimum 1 categorie stijgen als scheidsrechter.

Dit zijn zo de grootste doelstellingen die ik mezelf heb opgelegd voor het komende jaar. Deze pagina kan en zal waarschijnlijk worden geupdate wanneer er mij vergeten doelstellingen te binnen schieten.

Oh ja, ik ben ook terug in België. Alles is nog steeds hetzelfde hier. Extreem weinig om over te schrijven. Iedereen ziet er nog hetzelfde uit behalve mijn hond, hij wordt precies wat oud.

De motivatie om langere columns te schrijven zakt weg, omdat hier weinig wereldschokkends gebeurt. Misschien toch proberen:

Woensdag, 27 december 2006

Opstaan om 9u30. Beide grootmoeders bezoeken om wat te kakelen over koetjes en kalfjes. Verder richting postkantoor rijden. Half Meerhout in de wachtrij zien staan doordat de tweede kassa sluitte wanneer het druk werd (ja Joeri, je bent een angsthaas) leidend tot een uiterst trage bediening. Zucht. Middagmaal verorbereren (boterhammen met saucisse). Vertrekken richting bibliotheek. Na wat zoeken toch een levensbeschouwelijke roman vinden. Man zien zitten kijkend naar "big jugs" zonder enige scrupules. Pervert. De bibliothecaris die flauwe mopjes maakt over mijn kapotte lezerskaart. Ze zelf niet grappig vinden. Toch maar een fake lachje produceren. Thuiskomen. Wat lullen op MSN. Avondmaal nuttigen (Aardappelen met erwtjes en worteltjes en biefstuk (in die hard Meerhouts: petette mee poewete en ette en ne bufsteek) ). Naar Mol rijden en rond de piste lopen. Met wat oude mannen praten over diens dominante vrouwen en voetbal. De indruk krijgen dat de meeste oude mannen onder de slof liggen. Thuiskomen. Blog schrijven. Slapen. Mijn bed in Boedapest missen.

Anyway...

Ik wens alvast iedereen een geweldig succesvol 2007 toe!

Kevin

Old but good

MTV Cribs, the Dave Chappelle parody. God damn!



Chappelle as a black Bush...

Enjoy!

Kevin

Het Afscheid - Nothing Lasts Forever

De tijd van afscheid nemen is aangebroken. Een vreselijke periode, toch zeker als je bijna als laatste overblijft. Zaterdagnacht heb ik alvast afscheid moeten nemen van m'n beste vriendin, Sara. Zelden heb ik een dergelijke pure vriendschap gekend met een vrouw. We hebben prachtige tijden gekend, jammer genoeg vlogen ze veel te snel voorbij. Het afscheid was zwaar. Hopelijk tot snel.



Gisterenavond dan, een tweede afscheid met wederom Amerikanen. Leah en Kevin waren niet alleen klasgenoten, het waren ook wodkaliefhebbers zoals ik. Kalinka Vodka in bijzonder. Het tellen van gesneuvelde flessen dit semester zou onbegonnen werk zijn. Het nemen van een resem wodkashots of wat gin&tonic voor we het Boedapestse nachtleven induikten zal ik sterk missen in België. De sfeer was altijd geweldig, zowel in de klas als daarbuiten. Leah en Kevin vonden uiteindelijk ook de liefde voor elkaar. Ik wens niets dan het beste voor hen en hun relatie. Hopelijk tot in de zomer, New York baby.



Het is raar hoe m'n vriendenkring grotendeels uit Amerikanen bestond hier. Volgens sommigen ben ik verliefd op de States. Toegeven, ik was gelukkig zoals een klein kind met een nieuw speelgoed, toen ik van Sara een dollarbiljet kreeg als souvenir. Later kreeg ik nog een dime, penny en quarter van Leah. Het heeft een emotionele waarde. Daarenboven de vele (terechte of onterechte laat ik in het midden) complimenten over mijn Engels + Amerikaanse houding deden me zweven. Ik voelde me Amerikaans bij momenten en het voelde geweldig. Het klinkt waarschijnlijk absurd, maar ik sprak bij momenten liever Engels dan Nederlands. Ben ik gek? Waarschijnlijk wel.

Deze momenten van afscheid en leegte zijn de keerzijde van de medaille. Je bouwt relaties op, wetende dat ze zo echter van zeer tijdelijke aard zijn. Je staat er niet bij stil gedurende de semester. Maar wanneer het einde daar is, knaagt het toch een beetje. Zeker deze week. Elke dag moet je wel vaarwel zeggen tegen iemand, meestal wetend dat je hem of haar nooit meer zal terugzien. Het voelt raar aan. Een mens is er niet voor gemaakt.

Deze week mag snel voorbij gaan.

Kevin

"Zoe vet as een peird"

Dankzij onze lieftallige buren die vorige week intrek namen in het flatje hiernaast, kunnen we weer gezellig clandestien aftappen van de door hen betaalde internetdiensten. Het internet in ons nederig stulpje is na maanden afwezigheid weergekeerd. Het leven is mooi.

Dat evenwel terzijde. Afgelopen weekend werd ik voor het eerst sinds lang geconfronteerd met de weegschaal. Het fenomeen gewicht heeft me nooit echt geboeid (dank u, moeder natuur). Ik was dan ook tevreden wanneer de weegschaal mij de gebruikelijke 74 kilo aangaf. Na maanden van fast food-avonden, zwelgpartijen en weinig tot geen fysieke inspanning werd zelfs iemand zoals ik, die de weegschaal slechts 2-jaarlijks consulteert, een beetje ongerust. Ongegrond dus.

Onder mijn vrouwelijke collega's uit het Leuvense is er een minder relaxte sfeer waarneembaar. Bij hen is het misschien niet de weegschaal die hen tot afslanken aanmaand, maar meer de storende vestimentaire probleempjes die optreden na bijna 4 maanden hedonistisch leven. De eens zo sexy aanzittende jeansbroek die je nu meer doet lijken op een olifant. Of de bh die constant openspringt. Het aankomen van gewicht is nooit prettig. Zeker niet voor de vrouw die haar hele leven lang wordt blootgesteld aan de "strak-in-het-pak"-regel in de maatschappij.

Maar wat is significant "bijkomen"? Vijf kilo? Tien kilo? Of begint het al bij één kilo, of zelfs minder? De meeste mannen schieten pas in actie als het horeca-gezwel te zichtbaar wordt. Of zelfs dan nog niet. "Waarom niet?" denken vele vrouwen terecht. De uitspraak "Goed gerief hangt onder een afdak" is niet echt een sterk tegenargument te noemen. De reden dat de meeste mannen de dingen op hun beloop laten is waarschijnlijk door het gebrek aan sociale druk. Jammer genoeg is het sociaal aanvaard dat "de man" aanzienelijk bijkomt ergens in hun dertigerjaren. Maar hoe verander je dergelijke vastgeroeste sociale beelden? Ik ben geen socioloog.

Ach, ik ga nog een McDonaldsje plegen, vrees ik. Al dat schrijven maakt me hongerig. Ik train het er wel af. Ooit.

Kevin

Zielige zaterdag

Voor een droevige dag zoals vandaag:

When your day is long
and the night,
the night is yours alone,
when you're sure you've had enough
of this life, well hang on.
Don't let yourself go,
'cause everybody cries
and everybody hurts
sometimes.

Sometimes everything is wrong.
Now it's time to sing along--
When your day is night alone, hold on
if you feel like letting go,
if you think you've had too much
of this life, well hang on.

‘cause everybody hurts.
Take comfort in your friends.
Everybody hurts.

Don't throw your hand. Oh, no.
Don't throw your hand.
If you feel like you're alone,
no, no, no, you are not alone

If you're on your own
in this life,
the days and nights are long,
when you think you've had too much
of this life to hang on.
Well, everybody hurts--
sometimes--
everybody cries.
everybody hurts, sometimes.
everybody hurts, sometimes.
So, hold on, hold on.

© http://www.remhq.com

Lebensanschauung

Stop met dromen. Voetjes terug op de grond. Je bent niet realistisch.

Kent iemand ze? Deze opmerkingen die je toebedeeld krijgt wanneer je je plannen voor bijvoorbeeld het opkomend jaar uit de doeken doet? Spottende opmerkingen omdat je zogezegd niet realistisch bent. Je leeft in een fantasiewereld volgens hen. Opmerkingen meestal geuit door mensen zonder doel in hun leven. Zonder uitdagende plannen voor de toekomst. Of juist vanuit een irrationele, onverklaarbare angst voor het bepalen en nastreven van die doelen die volgens mij juist het leven kleur geven.

Het leven mag niet bekeken worden als een machine wiens werking onveranderlijk is bepaald. Nee, het leven is iets dat continu wordt gewijzigd door je eigen acties. Neem het in handen en bepaal je koers. Maak keuzes die volgens jezelf de juiste zijn. Denk. Overweeg. Bepaal. Streef na. Dát is wat het leven juist de moeite waard maakt. Angst en passiviteit zijn laakbare instincten die alle acties van het individu als een schaduw achtervolgen. Iedereen kent ze wel, onzekerheid over een genomen beslissing, angst voor reacties van de omgeving. Laat je er niet door van de wijs brengen. Volg je gevoel. Wees ervan overtuigd dat wat je nu doet, je verdere leven zal bepalen.

Mensen zonder die drive zullen later inzien dat ze fout waren. De effecten van passiviteit zijn pas op latere leeftijd zichtbaar. Zij die het leven als een gegeven zien, een statisch gebeuren van opeenvolgende gebeurtenissen komen bedrogen uit. Sommige van hen maken op latere leeftijd ook de overgang naar de visie op het leven die ik nu propageer. Het leven is dynamisch enkel en alleen als jij het dynamisch maakt én houdt.

Je zal snel beseffen dat wanneer je je doelen nastreeft, je echt van het leven geniet. Je bent steeds op weg naar een nieuwe verwezenlijking, een nieuw hoogtepunt. Stel het niet uit, doe het nu als je het volgens jezelf kan. Leef. Geniet.

Kevin

New York - zomer 2007?

Aangezien ik m'n blog een beetje als dagboek zie, kan deze foto niet ontbreken. Één foto zegt meer dan duizend woorden. Dus houd ik het kort.

Kevin

Censuur

Na de kritiek die ik ontving over het vorig artikel was mijn eerste reactie het offline halen ervan. Na het lezen en herlezen van het desbetreffende stuk heb ik besloten 2 zinnen te verwijderen waarvan ik nu besef dat ze fout waren. Het volledig offline halen van het stuk zou volgens mij blijk geven van een overdreven vorm van zelfcensuur.

Veel leesplezier.

Kevin

Boedapest, stad van decolleté en g-string.

"Tot snel" schreef ik amper 24u geleden. Ik dacht niet hier al terug te zitten, maar het gevoel om meer te schrijven over string en decolleté werd te sterk. Ziehier het resultaat.

Dat de titel reacties ging teweegbrengen was ik mij van bewust. Toch heb ik zelden zoveel reacties gekregen op zo een korte tijd. De aankondiging stond immers maar enkele uren online. De meeste reacties kwamen uit mannelijke hoek. Wederom logisch.

Vooraleer ik begin over "de" Hongaarse vrouw is het vermeldenswaardig dat dit natuurlijk gaat over schromelijke veralgemeningen gebaseerd op mijn kort en uiterst ongebalanceerd verblijf hier.

De Hongaarse vrouw is anders. Een vage term, doch correct. Meer open. Vooral dan het fysieke aspect. Zelden heb ik zo veel (deels) ontblote borsten gezien als hier. Een droom voor elke man, hoor ik de lezer denken. Deels correct, is mijn respons. Inderdaad, een niet te onthullend stukje decolleté kan uiterst sexy wezen. Het wordt echter vulgair als decolleté omslaat in enkel het verhullen van de tepels.

Het tweede beruchte kledingstuk in de titel, de (g-)string, is minder zichtbaar en dus ook minder indrukwekkend. De stelling dat elke Hongaarse een string zou dragen is dan ook speculatief en gebaseerd op een weinig empirisch onderzoek. Interpreteer dat laatste als: willekeurige, visuele vaststelling in het dagdagelijkse leven. Het bovenvermelde criterium omtrent het dragen van een decolleté geldt ook voor de string. Het dragen van een string wordt immers even vulgair als de ongepaste decolleté wanneer deze eerste reikt tot de navelstreek. Maar is de string eigenlijk wel zo uitermate sexy om er een halve bladzijde over vol te zwammen? Eigenlijk niet. Het doet terugdenken aan de wilde puberjaren. Bedwelmd door een overload aan testosteron werd de string in die tijd aanzien als het symbool van vrouwelijke maturiteit en ubersex. Nu, als kalende twintigers, stellen we vast de string een overrated kledingstuk is.

Wat is nu de algemene conclusie? Kwatongen zouden spreken van een land gevuld met vrouwen gekleed als sletten geen onderscheid makend tussen dik, dun, groot en klein. Ik probeer een minder veralgemenende versie te promoten. Ja, Boedapest is een streek waar dames gewaagder gekleed gaan. Sommigen gaan daarin te ver. Maar het overgrote deel doet dat, mijns inziens, niet. Ik ben er juist van overtuigd dat die vorm van publieke erotiek (© Kevin_blogt), indien juist gedoseerd, door menig man kan worden geapprecieerd.

Kevin

Bescheidenheid

Ik moet het geduld van mijn hongerige fans op de proef stellen. Wegens naderende deadlines van papers en presentaties in combinatie met een nakende examenperiode zie ik mij genoodzaakt het schrijven over mijn Hongaarse avonturen uit te stellen tot een latere datum.

Coming up: "Wenen", "Het afscheid" en "Boedapest, stad van decolleté en g-string."

Tot snel.

Kevin

And now, the end is near.

Nog een maandje en het mooie leven zit erop. Weer naar België. Ik ga het hier waarschijnlijk wel missen. De beste tijd uit m'n leven, zo durf ik het zonder twijfel noemen. Voor sommigen doet deze uitspraak pijn, anderen maakt het jaloers. Zoals zovelen me al verteld hebben: it's a once in a lifetime experience. Misschien, want ik wil meer. Hoe, wanneer, waar en al de andere vraagwoordvragen zijn voor later. Maar dat ik niet bij de pakken ga blijven zitten zoals ik de voorbij 21 jaar al heb gedaan, is zeker. Het is tijd om de toekomst te bepalen.

Is Boedapest dan werkelijk zo fantastisch? Het zou vrij kort door de bocht zijn om mijn meer dan geslaagd verblijf hier te wijten aan de stad alleen op zich. Er zijn meerdere factoren. De excellente Erasmuswerking is daar een van. Als tweede, en misschien belangrijkste factor is er de Erasmusgroep die een soort van synergetische rol speelt. Hoewel we allen weten dat blijvende vriendschappen hier raar of zelden worden gesmeed, is het toch keer op keer een leuk treffen. Het is waarschijnlijk de combinatie van zowel de bruisende stad als de hechte groep van uitwisselingsstudenten gecultiveerd door een voortreffelijke Erasmuswerking die het leven hier een onvergetelijke ervaring maakt.

Wat nu in België? Een onvermijdbare vraag. Hoewel het leven in Leuven, in alle eerlijkheid slechts een schim is van wat het hier is, moet ik intellectueel eerlijk blijven en mezelf afvragen of dit leven wel het "echte" leven is. Uiteraard heb je ook hier academische taken die navolging vereisen. Maar doordat je stempel draagt van "exchange student" wordt het leven, academisch alleszins, toch net iets simpeler dan voor de reguliere Hongaarse universitair. Of vergis ik me hier schromelijk? Volgens sommigen is het universiteitsbestaan hier gewoon anders. Het valt te vergelijken met het hogeschoolsysteem in België is een veelgehoorde stelling onder andere landgenoten. Meer kleine taakjes, punten op aanwezigheid in de klas en dergelijke meer.
Toch zal het aanpassen worden als ik terug betrekking neem in het Brabantse provinciestadje. Gedaan met metro, tram en busverkeer om tot mijn bestemming te komen. Niet langer de romantische Donau als ik het schoolgebouw verlaat. Ach, ik kan nog wel even doorgaan. Het leukste van al was de enorme groep van mensen die je hebt leren kennen en nu weer moet vergeten. Een pijnlijk doch onoverkomelijk proces.

Desalniettemn, laat ons niet te pessimistisch naar de toekomst kijken. Hoewel ik misschien wel de tegenovergestelde indruk geef, zie ik naar huis komen niet als een zwaard van Damocles dat boven mijn hoofd hangt. Ik zie het meer als een uitdaging. Ik heb hier leren beseffen dat het leven bestaat uit keuzes. Keuzes die je niet op de lange baan moet schuiven maar moet afhandelen. Keuzes die ik eerst en vooral moet maken in België.

Wordt ongetwijfeld nog vervolgd...

Kevin

Zaterdagblues

Na het politieke traktaat van gisteren dacht ik vandaag een luchtiger stukje te schrijven. Het valt me op hoe het fenomeen van writer's block me al snel overvalt. Na de eerste zin. Zielig, niet? Misschien is het omdat ik me ver weg van enige actie bevind. Vrijdagmiddag wissel ik regelmatig mijn tijdelijke thuisbasis Boedapest met Nora's thuisdorp, het meer landelijke Túrkeve.

Nora beoefent zoals elke zaterdagnamiddag de paardensport. De moeder maait voor de laatste maal het gras voor de winter. Ik zit binnen in de huiskamer starend naar het computerscherm. Het leven zoals het is...Túrkeve.

"Waarom ga je niet mee paadrijden met Nora?"

Een veelgestelde vraag. Eerst en vooral: ik hou niet echt van paarden. Hun onvoorspelbaar spring- stamp- en valgedrag doet me huiveren. Het is niet de eerste keer dat Nora thuiskomt met verhalen à la "Oh, today a horse fell on a girl". Dergelijke verhalen hebben me snel tot de conclusie gebracht om niet of toch zeker niet hier, de paardenrug te bestijgen. U noemt mij bang, ik noem mezelf verstandig.

"Je kan de moeder helpen met het gras afdoen."

Wederom een mooi voorstel. Ik heb al meermaals mijn diensten aangeboden. Zowel binnen- als buitenshuis. Keer op keer word ik echter vriendelijk bedankt. De reden hiertoe is misschien het probleem van communicatie. Hoewel ik Hongaars intussen al kan lezen ben ik nog veraf van enige vorm van verstaanbare dialoog. Zonder permanente tolk van dienst Nora, is communiceren en dus efficiënt helpen, praktisch onmogelijk.

"Studeer"

Juist, dat probeer ik zoveel mogelijk te doen. In Túrkeve valt, naast het levensgevaarlijke paardrijden, zo weinig te beleven dat je er wordt gedwongen te studeren. Naast het gezellig samenzijn met mijn vriendin, de gratis proviand en het ongelimiteerd gebruik van het internet, is studiewerk eigenlijk de voornaamste reden dat ik hier ben.

"Lul nog wat op je blog."

Dat is bij deze weer gebeurd. Ik hoop dat u er van genoten hebt.

Kevin

Elections baby!

De kogel is door de kerk. De democraten nemen na het Huis hoogstwaarschijnlijk ook de Senaat in. Bush offert Rumsfeld op als "casualty" van de verkiezingen. Na Rumsfeld staat ook de nominatie van VN Ambassadeur John Bolton op het spel. Bolton's aanstelling stond al langer onder Democratisch vuur. De aanstelling gebeurde tijdens het congressionele reces. Naast de Democraten delen nu ook vooraanstaande Republikeinen de kritiek op Bolton's aanstelling en wordt er gevreesd voor een blokkering van zijn nominatie. Naast de aftreding van Rumsfeld, wat door sommigen gezien wordt als een strategische zet, zou de blokkering van Bolton echter wél een slag in het gezicht zijn van de President.

De midterm verkiezingen werden ook in Europa met argusogen gevolgd. De media waren zoals gewoonlijk uiterst kritisch en bij momenten zelfs zielig melodramatisch. Het Duitse weekblad "Die Zeit" schreeuwde op de vooravond van de verkiezingen: "Gebt uns das gute Amerika zurück". Een mooi voorbeeld hoe verstoord het beeld van de VS blijft op het oude continent.

Hoe de Democraten gaan handelen nu ze een clean sweep behaalden blijft relatief vaag. Zowel Republikeinen als Democraten spreken over een samenwerking over de partijgrenzen heen. Een meerderheid van de kiezers stemden afgelopen dinsdag anti-Republikeins, maar daarom niet overtuigd Democratisch. Het meerderheidssysteem in de VS geeft de ontevreden Amerikaan echter weinig opties. Ze stemden voor verandering, zoals majority speaker of the house in spe Nancy Pelosi zei in haar overwinningsspeech. Dé vraag blijft natuurlijk hoever de Democraten verandering kunnen brengen. Verandering in Irak voorop. Hoewel het net dit is waarvoor de Democraten zelf niet echt een pasklaar antwoord hebben.

De Democratische overwinning nu kan later een vergiftigd geschenk blijken. Vergiftigd in de zin van de presidentsverkiezingen in 2008. De kiezer kan immers dan de evaluatie van een Democratisch congres maken. Indien de beloofde verandering dan onvoldoende blijkt kan het voor de Democratische presidentskandidaat knap lastig worden. Deelnemen in de macht betekent verantwoordelijkheid opnemen. De Democraten hebben genoeg staan roepen aan de zijlijn. Nu is het tijd voor actie.

Kevin

De dag dat Boedapest Siberië werd.

Een zwaar verstoord bioritme noopt me tot het schrijven van blogstukken in het holst van de nacht. Een zaterdagnacht nog wel. De voorbij week stond vooral in het teken van familie die van afgelopen dinsdag tot zaterdag de Hongaarse grootstad bezochten. Een relaas.

Eerst en vooral zou ik via deze weg ons moe ne gelukkige verjaardag willen toewensen. Oftewel boldog születésnapot! Nog vele jaren!

De week mag best wel gevuld genoemd worden. De Belgische delegatie is juist terug huiswaarts getrokken met een hopelijk tevreden gevoel over de voorbij 4 dagen. Hoewel de temperatuur gekelderd is van om en bij de 20 graden twee weken geleden tot net boven het vriespunt afgelopen week, was het sightseeën toch een succes. Niet alleen koude maar ook regen teisterde onze daguitstapjes. Het heeft ons echter niet weerhouden om de meest begeesterende plaatsen te bezoeken en op foto vast te leggen. De bezoekers werden overweldigd door fraaie monumenten, romantische bruggen en schitterende panorama's van de parel aan de Donau.

Naast de gure weersomstandigheden werden enkele bezoekers geveld door ondermeer maag- en hoofdpijn, diarree, voetproblemen tot zelfs vermeende galstenen. Naar gelang de dagen vorderden kreeg het hele bezoek een hypochondrisch geurtje. Het consulteren van de medische diensten werd geopperd maar in laatste instantie afgewezen. Het nodige biochemisch weerwerk bieden door allerlei pijnstillers was de enige oplossing.

Desalniettemin baadde het hele bezoek in een vrolijke sfeer. Oude verhalen en anekdotes werden opgerakeld bij een glaasje wijn en de gezinsband werd opnieuw versterkt. Het thuisgevoel flakkerde weer even op bij ondergetekende.

Het zandmannetje doet zijn werk. De ogen worden moe, de ledematen zwaar. De "Publish Post" button onderaan het venster lonkt. De beslissing om dit stukje tekst wereldkundig te maken wordt gemaakt. Slaapwel iedereen.

Kevin

O dierbaar België

Weer enkele dagen om. De dagen verlopen snel, te snel zelfs. Ik ben wel gevonden voor het leven in het buitenland. Je dopt je eigen boontjes (toch zoveel mogelijk) en je verbreedt je horizon. Cliché, ik weet het. Maar er zit zeker waarheid in. Misschien heb ik wat zigeunerbloed in m'n lijf. Maar België straalt dan ook zo weinig uit. Ergens wel jammer dat ik een goede dosis vaderlandsliefde ontbeer. Maar hoe kan dat ook anders. Wie in België kent het volkslied? Wie weet wat er aan de overkant van de taalgrens gebeurt? Wie heeft de Belgische vlag thuis? Wie voelt zich Belg? Ach, ons kleine landje aan de Noordzee is misschien te complex. Je kan je er enkel bij neerleggen dat je in een land leeft waar nationale eenheid laat staat trots quasi onbestaande is.

Hier in Hongarije heb ik het er nog het moeilijkst mee. Dankzij Eramus zit je er in een mengelmoes van nationaliteiten en culturen. Wij Belgen worden hier uitgelachen door het feit dat we in hetzelfde land wonen maar niet elkaars taal kunnen spreken. Schrijnend maar waar, de groep Nederlandstalige Belgen spreekt Engels met de Franstalige Belgen en vice versa. Onlangs vroeg ik aan een Franstalige landgenoot hoe je "yes" en "no" zei in het Nederlands. Zijn antwoord was beschamend: "Ja" en "Nein".
Hongarije zelf is natuurlijk ook een factor. Het land heerste de voorbij weken in staat van revolutie. De Hongaarse vlag was omnipresent. Het deed je onmiddellijk reflecteren met je eigen land en hoe het daar zou verlopen. Ongenuanceerde conclusies werden gemaakt.
Deze twee factoren leiden me ertoe om een grim beeld van België te schetsen. Ik heb het al besproken met andere Belgen maar die geven mij enkel gefronste wenkbrauwen en onbewust waarschijnlijk de stempel van Vlaams-nationalist. Laat ons zeggen dat onze visies verschillen.

Is nationale eenheid dan een must? Misschien niet. Misschien hecht ik er wat teveel belang aan. Misschien blijf ik wat steken in de 20ste eeuw. Zo is jaloers zijn op een land wiens democratie nog in volle transitie is misschien niet echt rationeel. Het is logisch dat een land dat juist een jarenlange onderdrukking heeft gekend een sterk gevoel van nationaal besef heeft. Jaloezie voor hun protesten en demonstraties tegen de regerende elite is misschien niet de juiste emotie.
Een reflectiesessie dringt zich weer op...

Close.window

Kevin

Kevin blogt revived!

Jawel, na een klein maandje afwezigheid ben ik terug met een nieuw schrijfsel! Een 3-tal weken geleden werd ons draadloos internet plotseling beveiligd. Voorbij was het luxeleven van clandestien aftappen. Sindsdien moeten we ons tevreden stellen met het intercafé aan de overkant van't straat of, zoals nu, de pc-klassen van de universiteit. Investeren in een dure router en dito internetabonnement leek ons wat teveel van het goede.

De voorbij maand is er anders heel wat gebeurd. Sla de krant open, Hongarije staat zelfs in het nieuws. Meer zelfs, onze straat is al meerde malen het centrum geweest van rellen tussen politie en lokale oproerkraaiers. Bommetjes, traangas en zelfs rubberen kogels zijn ons niet vreemd. Wat jammer dat ik geen digitale camera bijheb om alles te vereeuwigen. Nuja, er zullen wel genoeg foto's circuleren van het hele gebeuren. Live is het natuurlijk nog iets anders. Het heeft me al twee maal toe tot tranen bewogen ... door traangas dan wel.

Twee weken geleden ben ik ook naar Krakau geweest. Kleiner dan Boedapest maar zeker een bezoek waard. Vooral het oude stadscentrum is prachtig. De grote marktplaats staat zelfs op de lijst van het UNESCO werelderfgoed. Het joods kwartier is ook bekend dankzij enkele scenes uit Spielbergs' "Schindler's List". Nog meer herinneringen aan WOII kregen we in Auschwitz-Birkenau. Het grootste vernietigingskamp van de nazi's ligt op een dik uurtje van het stadscentrum. Woorden schieten te kort om dit toonbeeld van barbarisme deftig te omschrijven. Verplicht te bezoeken als je in de buurt bent, hoewel niet geschikt voor gevoelige zielen.

Het leven in Boedapest zelf is nog steeds prachtig, hoewel de zomer definitief omgeslagen is in milde herfst kan ik nog steeds genieten van een zacht klimaat. Koude heb ik hier nog niet ervaren, regen nog minder. Misschien de ouders toch maar overtuigen om me hier een tweede semester te laten blijven ;)

Last but not least de lay-out van m'n nieuwe blog is speciaal gemaakt om reacties te kunnen en posten én is gemakkelijker te updaten van een publieke pc zodat ik nu wat meer kan posten. Voila, nu is alles geweten.
Nu rest er mij enkel nog het beste te wensen aan iedereen thuis, en tot snel!

Kevin

ps Misschien toch nog snel m'n adres neerpennen voor mensen die iets willen sturen. Dit kan gaan van postkaartjes, briefjes tot koekjes, wafeltjes of zelfs financiële giften zodat ik nog meer van centraal-Europa kan bezoeken :)

Erzsébet Körút 40-42 (bus 02/14)
1073 Budapest
Hungary

gsm: 0036 309 655 423