"Zoe vet as een peird"

Dankzij onze lieftallige buren die vorige week intrek namen in het flatje hiernaast, kunnen we weer gezellig clandestien aftappen van de door hen betaalde internetdiensten. Het internet in ons nederig stulpje is na maanden afwezigheid weergekeerd. Het leven is mooi.

Dat evenwel terzijde. Afgelopen weekend werd ik voor het eerst sinds lang geconfronteerd met de weegschaal. Het fenomeen gewicht heeft me nooit echt geboeid (dank u, moeder natuur). Ik was dan ook tevreden wanneer de weegschaal mij de gebruikelijke 74 kilo aangaf. Na maanden van fast food-avonden, zwelgpartijen en weinig tot geen fysieke inspanning werd zelfs iemand zoals ik, die de weegschaal slechts 2-jaarlijks consulteert, een beetje ongerust. Ongegrond dus.

Onder mijn vrouwelijke collega's uit het Leuvense is er een minder relaxte sfeer waarneembaar. Bij hen is het misschien niet de weegschaal die hen tot afslanken aanmaand, maar meer de storende vestimentaire probleempjes die optreden na bijna 4 maanden hedonistisch leven. De eens zo sexy aanzittende jeansbroek die je nu meer doet lijken op een olifant. Of de bh die constant openspringt. Het aankomen van gewicht is nooit prettig. Zeker niet voor de vrouw die haar hele leven lang wordt blootgesteld aan de "strak-in-het-pak"-regel in de maatschappij.

Maar wat is significant "bijkomen"? Vijf kilo? Tien kilo? Of begint het al bij één kilo, of zelfs minder? De meeste mannen schieten pas in actie als het horeca-gezwel te zichtbaar wordt. Of zelfs dan nog niet. "Waarom niet?" denken vele vrouwen terecht. De uitspraak "Goed gerief hangt onder een afdak" is niet echt een sterk tegenargument te noemen. De reden dat de meeste mannen de dingen op hun beloop laten is waarschijnlijk door het gebrek aan sociale druk. Jammer genoeg is het sociaal aanvaard dat "de man" aanzienelijk bijkomt ergens in hun dertigerjaren. Maar hoe verander je dergelijke vastgeroeste sociale beelden? Ik ben geen socioloog.

Ach, ik ga nog een McDonaldsje plegen, vrees ik. Al dat schrijven maakt me hongerig. Ik train het er wel af. Ooit.

Kevin