Zaterdagblues

Na het politieke traktaat van gisteren dacht ik vandaag een luchtiger stukje te schrijven. Het valt me op hoe het fenomeen van writer's block me al snel overvalt. Na de eerste zin. Zielig, niet? Misschien is het omdat ik me ver weg van enige actie bevind. Vrijdagmiddag wissel ik regelmatig mijn tijdelijke thuisbasis Boedapest met Nora's thuisdorp, het meer landelijke Túrkeve.

Nora beoefent zoals elke zaterdagnamiddag de paardensport. De moeder maait voor de laatste maal het gras voor de winter. Ik zit binnen in de huiskamer starend naar het computerscherm. Het leven zoals het is...Túrkeve.

"Waarom ga je niet mee paadrijden met Nora?"

Een veelgestelde vraag. Eerst en vooral: ik hou niet echt van paarden. Hun onvoorspelbaar spring- stamp- en valgedrag doet me huiveren. Het is niet de eerste keer dat Nora thuiskomt met verhalen à la "Oh, today a horse fell on a girl". Dergelijke verhalen hebben me snel tot de conclusie gebracht om niet of toch zeker niet hier, de paardenrug te bestijgen. U noemt mij bang, ik noem mezelf verstandig.

"Je kan de moeder helpen met het gras afdoen."

Wederom een mooi voorstel. Ik heb al meermaals mijn diensten aangeboden. Zowel binnen- als buitenshuis. Keer op keer word ik echter vriendelijk bedankt. De reden hiertoe is misschien het probleem van communicatie. Hoewel ik Hongaars intussen al kan lezen ben ik nog veraf van enige vorm van verstaanbare dialoog. Zonder permanente tolk van dienst Nora, is communiceren en dus efficiënt helpen, praktisch onmogelijk.

"Studeer"

Juist, dat probeer ik zoveel mogelijk te doen. In Túrkeve valt, naast het levensgevaarlijke paardrijden, zo weinig te beleven dat je er wordt gedwongen te studeren. Naast het gezellig samenzijn met mijn vriendin, de gratis proviand en het ongelimiteerd gebruik van het internet, is studiewerk eigenlijk de voornaamste reden dat ik hier ben.

"Lul nog wat op je blog."

Dat is bij deze weer gebeurd. Ik hoop dat u er van genoten hebt.

Kevin