And now, the end is near.

Nog een maandje en het mooie leven zit erop. Weer naar België. Ik ga het hier waarschijnlijk wel missen. De beste tijd uit m'n leven, zo durf ik het zonder twijfel noemen. Voor sommigen doet deze uitspraak pijn, anderen maakt het jaloers. Zoals zovelen me al verteld hebben: it's a once in a lifetime experience. Misschien, want ik wil meer. Hoe, wanneer, waar en al de andere vraagwoordvragen zijn voor later. Maar dat ik niet bij de pakken ga blijven zitten zoals ik de voorbij 21 jaar al heb gedaan, is zeker. Het is tijd om de toekomst te bepalen.

Is Boedapest dan werkelijk zo fantastisch? Het zou vrij kort door de bocht zijn om mijn meer dan geslaagd verblijf hier te wijten aan de stad alleen op zich. Er zijn meerdere factoren. De excellente Erasmuswerking is daar een van. Als tweede, en misschien belangrijkste factor is er de Erasmusgroep die een soort van synergetische rol speelt. Hoewel we allen weten dat blijvende vriendschappen hier raar of zelden worden gesmeed, is het toch keer op keer een leuk treffen. Het is waarschijnlijk de combinatie van zowel de bruisende stad als de hechte groep van uitwisselingsstudenten gecultiveerd door een voortreffelijke Erasmuswerking die het leven hier een onvergetelijke ervaring maakt.

Wat nu in België? Een onvermijdbare vraag. Hoewel het leven in Leuven, in alle eerlijkheid slechts een schim is van wat het hier is, moet ik intellectueel eerlijk blijven en mezelf afvragen of dit leven wel het "echte" leven is. Uiteraard heb je ook hier academische taken die navolging vereisen. Maar doordat je stempel draagt van "exchange student" wordt het leven, academisch alleszins, toch net iets simpeler dan voor de reguliere Hongaarse universitair. Of vergis ik me hier schromelijk? Volgens sommigen is het universiteitsbestaan hier gewoon anders. Het valt te vergelijken met het hogeschoolsysteem in België is een veelgehoorde stelling onder andere landgenoten. Meer kleine taakjes, punten op aanwezigheid in de klas en dergelijke meer.
Toch zal het aanpassen worden als ik terug betrekking neem in het Brabantse provinciestadje. Gedaan met metro, tram en busverkeer om tot mijn bestemming te komen. Niet langer de romantische Donau als ik het schoolgebouw verlaat. Ach, ik kan nog wel even doorgaan. Het leukste van al was de enorme groep van mensen die je hebt leren kennen en nu weer moet vergeten. Een pijnlijk doch onoverkomelijk proces.

Desalniettemn, laat ons niet te pessimistisch naar de toekomst kijken. Hoewel ik misschien wel de tegenovergestelde indruk geef, zie ik naar huis komen niet als een zwaard van Damocles dat boven mijn hoofd hangt. Ik zie het meer als een uitdaging. Ik heb hier leren beseffen dat het leven bestaat uit keuzes. Keuzes die je niet op de lange baan moet schuiven maar moet afhandelen. Keuzes die ik eerst en vooral moet maken in België.

Wordt ongetwijfeld nog vervolgd...

Kevin