De hel van Ljubljana

Een avond in november. Impulsief kiezen twee vrienden om een citytrip te ondernemen naar een stad waar velen nog nooit van gehoord hebben, laat staan gek genoeg zouden zijn om naar toe te trekken. Die stad is Ljubljana. De hoofdstad van Slovenië had een mysterieuze aantrekkingskracht op zowel ondergetekende als zijn Leuvense reisgezel. Hoewel ik zelden zoveel gelachen heb op 48 uur werd het een trip van pure tristesse. Het verhoopte avontuur bleef uit, de gedroomde stad bleek een nachtmerrie. Een kort verslagje...

Vrijdag, 9 februari 2007...

Dé voorbode dat Ljubljana niet de droomstad ging worden waar we op hoopten kwam er omstreeks 16u. De vlucht, voorzien te vertrekken om 17u40 had een vertraging van een uur. Eén uur werden er twee, drie en tenslotte bijna vier. Het lot had beslist om ons verblijf in Slovenië met 4u te verkorten. 24 uur later zouden we cynisch opmerken dat de vertraging misschien nog een geschenk was. Anders hadden we alles al gezien diezelfde vrijdagavond. Na de vlucht van anderhalf uur en een busreis van 25km kwamen we uiteindelijk aan omstreeks 23u in plaats van de voorziene 19u15.

Al tijdens de wandeling van de bushalte naar onze jeugdherberg deden de prachtig verlichte gebouwen reisgenoot P. Nagels (bijnaam "Patrick Haemers") al snel lyrisch worden. Gedwee gaf hij mij en anderen gedetailleerde traktaten over allerlei kunststromingen waarover hij had gelezen in zijn boekje "Kunst for dummies". Dankzij het kleine voorsmaakje dat we die avond kregen namen we de foute beslissing om 's morgens goed vroeg op te staan om de stad grondig te verkennen. Een nefaste beslissing, zo zou later blijken.

Zaterdag 10 februari...

Omstreeks 9u werd ik, vreedzaam slapend, bruusk gewaakt door Nagels. Over een uur wou hij al op pad zijn om de stad te ontdekken. Zo geschiedde. Samen deden ze de pitoreske pleintjes, idyllische bruggetjes en smalle steegjes aan. De stad, stralend in al haar pracht was echter zo goed als dood. Nooit zagen we meer dan 10 mensen op een plein of in de straat. De verkeerslichten voor voetgangers leken nutteloos door gebrek aan wagens. We voelden ons in een stad zonder ziel. Gebouwd en daarna verlaten. Tot overmaat van ramp stelden we vast dat ondanks het weinige publiek er ook zeer weinig te zien was. Na de 3 kerkjes, 2 pleintjes en het obligate kasteel was letterlijk alles gezien. Omwille van ons vroeg aanvangsuur werd het sightseeën al omstreeks 13u30 afgerond en werden we geconfronteerd met een gevoel dat ons nog de rest van ons verblijf zou achtervolgen: verveling. We probeerde de tijd de doden door het nemen van een korte siesta in de namiddag. Na deze pauze trokken we opnieuw de stad in. Wandelend door de winkelstraat vol gesloten winkels en de derde maal het marktpleintje te bewonderen, probeerde we iets te drinken in een cafeetje aan de oever van de rivier. Schraal voor ons uitstarend werd het ledigen van ons glas bier een heuse opgave. Terwijl de minuten voorbij kropen ging onze gemoedstoestand van humeurig tot suicidaal (een treffende foto hiervan volgt later). De realiteit dat Ljubljana niet de droomstad is waarop we hoopte voelde aan als een mokerslag. Die psychologische mokerslag zorgde ervoor dat we uitermate veel lachte met elkaar en mekaars miserie. We liepen als twee dwazen door de stad, lachend met dingen die niet grappig waren.

's Avonds hadden we gelukkig Stephane. Stephane, die we op onverklaarbare wijze snel omdoopte tot Alain, was een jonge dertiger, actief in de IT-wereld. Zo werden we toch verteld. Alain gedroeg zich als een wereldburger. Hij had nog gewerkt bij Coca Cola alsook bij Sabena. In elk land dat ik kon bedenken was Alain al geweest. Hij was een loner maar vond dat niet erg. Hij genoot van de vele internationale contacten en hoefde niet het constante gezelschap van een reisgenoot, lichte hij ons toe. Net zoals mezelf, had Alain een liefde voor de Centraal-Europese vrouw. Vooral de Slowaakse vrouw kon hem uitermate bekoren. Onschuldig, zou je zeggen. Was het niet dat snel bleek dat Alain vooral een vorm van sekstoerisme beoefende. Elke vrouw was voor hem een potentieel target. Op een meestal goedkope wijze probeerde hij een vrouw het hof te maken. Hij schuwde daarvoor het gebruik van een seksueel getint mopje niet. Voor vele vrouwen was dat het signaal waardoor ze wisten welk vlees ze in de kuip hadden. Lukte het niet bij de 18-jarige Anna, dan probeerde hij het bij de 25-jarige Jolana. Alain was een omnivoor. Hij kende maat noch gewicht.

Ondanks dit bij momenten uiterst storende puntje, zorgde Alain wel voor een bepaalde sfeer. Hij nam ons op sleeptouw naar pubs en bars om uiteindelijk te eindigen in een van de drie grote clubs van de hoofdstad. De man uit Vilvoorde hield een zekere vorm van leven in de brouwerij.

Zondag 11 februari...

De meest overbodige dag moet wel zondag geweest zijn. We sleepten ons nogmaals over de nu gehate pleintjes. McDonalds werd onze uitvalsbasis. We aten er ontbijt en keerden er na enkele uurtjes wandelen weer naartoe om een frisdrankje te consumeren. Opgelucht waren we dat onze vlucht ditmaal geen vertraging had en we spoedig de Sloveense bodem inruilde voor de Belgische.

U ziet, beste lezer, de citytrip naar Ljubljana was geen succes. We hebben onze les getrokken, we reizen niet meer naar onbekende bestemmingen zonder ons vooraf grondig te documenteren. Ach ja, genoeg gezeverd. We slaan de bladzijde om ...

Kevin